ستاره ای بدرخشید و... ، تسلیت ای عشق

ز چشم زخم شب فتنه، ناگهـان گم شد

غرور کعبه از این داغ ناگهان پاشید

نمـاز و قبله و سجاده و اذان گـم شد

رفتی و گویا خورشید رفت. دیگر پرنده ای نمی خواند. گل ها سر در گریبان برده اند و بلبلان را نوایی نیست. آسمان ها می گریند فقدان رحمت عالمیان را و در باور، ام ابیها (سلام الله علیها)  نمی گنجد عروج  پدر و دیدن جای خالی او در خانه و در مسجد و در محراب نیایش. ای امان زمین رفتی و با خود همه  امان ها را بردی. دیگر این زندگی چه سرد و غمفزاست بی نفس های روح بخش تو. گویا شب اندیشان کوچ تو را به انتظار نشسته بودند که هنوز پیکر مطهرت بر دستان علی بود و شورای شیطان به قصد شوم غصب  مقام وصی تو دور هم حلقه زدند.  دور هم نشستند تا نور تورا خاموش کنند وصی ات را خانه نشین کنند و محسنت را نشکفته پرپر کنند و آنکه خشنودی تو و خدای تو در خشنودی او بود را در هجوم  بادهای ستم شبانه به خاک های سرد بسپارند. دور هم حلقه زدند تا بلکه به جاهلیت اولی بازگردانند این قوم تازه رها شده از چنگال جهل و خرافات را. کینه های بدر و خیبر وخندق چنان بغضی در سینه هاشان رویانیده بود که حتی، تنها پنج سال شکوفایی درخت سرسبز عدالتت را تاب نیاوردند و فرق آفتاب وصایتت را شکافتند و سب و نفرین او را جزء تعقیبات عباداتشان کردند و اجازه ندادند پاره ی تنت که جگرش را با زهر جفا تکه تکه کرده بودند در کنار تو بیارامد.

امان از این مدینه ی بی تو. امان از شب های تاریکش بدون نور فروزان مهربانی هایت، هرگز گمان نمی کرد که شبی بی تو برای گریز از بیعت با این کور دلان شب پرست شاهد خروج نور چشمانت حسین (علیه السلام)، همراه با ماه بنی هاشمی اش و کار وان سلاله های تو باشد و هرگز دوباره روی ماه علی اکبر (علیه السلام) و دیگر جوانان بنی هاشم را نبیند.

 و اینک مدینه، خاموش و مبهوت مویه های ام بنین (سلام الله علیها) را نظاره گراست که دیگر به من مادر پسران نگویید، خاموش و مبهوت  نازدانه ای سه ساله را به خاطراتش می سپارد. خاموش و مبهوت قامت خمیده ی شیر زن کربلا را می نگرد که از فرط اندوه و رنج سفر، حتی شویش او را نمی شناسد. خاموش و مبهوت بقیع را در آغوش گرفته و پنهانی  می گرید همچون چشمان به خون نشسته ی وارث خون خدا (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در اندوه این مصیبت عظمی.

گرد غربت مدینه را به سر

از مدینه علی غریب تر است